Miesiąc: Maj 2022

Poznałam Kalinę na pierwszym zjeździe bloxa.
Blox, to była taka platforma blogowa przy Gazecie Wyborczej, przy Agorze.
Blox był szczególny i mówią o tym wszyscy, lub prawie wszyscy starzy blogerzy. Platformę blogową miał onet, miał też któraś z kobiecych gazet. To było wtedy bardzo popularne medium.
Był początek XXI wieku.
Blox był szczególny, bo prócz udostępniania serwera tworzył społeczność. Blox miał swoją stronę, na której pojawiały się linki do polecanych przez administratorów wpisów. Można też było sobie wyszukać bloga o interesującej tematyce. Pojawiały się zajawki właśnie opublikowanych tekstów. To sprawiało, że znaliśmy się. Nie z imion, nazwisk. Nie z twarzy. Znaliśmy swoje nicki i wiedzieliśmy czego po którym się spodziewać.
Kiedy w 2005 zaczynałam blogowanie, miałam 40 lat i byłam na zakręcie. Na bloxie było wtedy jakieś kilka tysięcy użytkowników. Jakieś dwa tysiące, może 3.
Ten pierwszy zjazd bloxa… Czy może to już drugi był? W każdym razie dla mnie był to pierwszy.
Który to mógł być rok? 2006? 2007? Pewnie tak 2007, bo w 2008, w czerwcu chyba, był zlot nad morzem, a w listopadzie wyjechałam do Szwecji.
Zaproszono nas do Agory, łaziliśmy po pomieszczeniach znanych jako redakcja Judyty w Nigdy w życiu. Mieliśmy jakąś prelekcję w dużej sali, a potem był przemarsz przez Warszawę do jakiegoś klubu nocnego.
Ludzie się łączyli w grupki, ja szłam z Elą D, którą właśnie poznałam.
Ponieważ byłam na zakręcie, uczyłam się budować siebie, patrzeć na świat własnymi oczami, byłam nawiedzona i pełna zachwytu nad światem. Wszystko mnie zachwycało i dawałam temu wyraz głośno.
Kalina szła gdzieś obok i gasiła każdy mój zachwyt.
Ja że jaki cudny gołąb. Ona, że okropny sraluch. Ja że ojej, Uniwersytet. Ona, że okropne miejsce. Ja, że piękny kotek, podobny do mojego Mrusia, ona, że nienawidzi kotów i dzięki bogu, że ten którego miała już sobie poszedł.
Noż co za irytujące babsko! Myślałam sobie. A ta szła niby nie z nami, ale w sumie z nami …
A jednak zaciekawiła mnie.
Po powrocie zaczęłam zaglądać na jej blog.
Chyba nie komentowałam, zaglądałam z rzadka, bardziej by sprawdzić czy wciąż pisze. W statystykach widziałam, że ona odwiedza mnie.
Minęły lata.
Już tutaj, pod tym adresem, gdy blox dokonał swego żywota, odnalazłam w statystykach adres Kaliningradzbloxa.
Zaczęłam podczytywać i odkryłam, że to jest chyba fajna babka. Wprawdzie twardo stąpająca po ziemi, rzeczowa, ale chyba miła i niegłupia. Czyta mądrości, ogląda mądrości. No i druciarka.
Gdzieś z pomiędzy recenzji książek, a zdjęć udziergów, z pojedynczych, oszczędnych zdań na tematy osobiste wyłania się postać nietuzinkwa.
Zaczęłam czytać regularnie… I wtedy Kalina napisała ten pamiętny wpis, wpis, który dźwięczy mi w głowie do dzisiaj „ale nie przypuszczałam, że nie będzie co zbierać”.
Chciałam uciec. Bo ja chciałam budować relację, a jak budować z wiedzą, że ktoś właśnie pakuje walizki?
Nie wiem co mnie zatrzymało.
Jakaś magia świata Kaliny. Oraz raczej nadzieja, że może jej się uda.
Jestem pełna podziwu dla jej hartu i godności z jakimi znosiła swoją chorobę. Krok po kroku przygotowywała swoje odejście. Porządkowała i zamykała kolejne sprawy. I pisała. A nawet dziergała, póki mogła.
Gdzieś w tym wszystkim nawiązałyśmy dialog. Ona pisywała u mnie, ja u niej…
Na jej ostatni wpis nie odpowiedziałam. Czułam, że odchodzi, nie umiałam znaleźć słów, bo zapędzona strasznie, nie miałam czasu pomyśleć.
Wczoraj dowiedziałam się, że umarła.
Dziękuję Kalina, że byłaś. Dziękuję, że nie dałaś się przegapić.

Kalina zmarła.

Deszcz niebo przyszywa do ziemi
tysiącem ściegów i dreszczów…
(Maria Pawlikowska-Jasnorzewska)

Zrobiło się ciepło… a teraz się rozpadało. Pada pionowo: płynie, cieknie, pluszcze, puka, bębni, szemrze. Powietrze pachnie, deszcz zmył kurz i wszechobecną wiosną woń gnojówki.
Lubię deszcz, świat zlany deszczem, zwłaszcza jak temperatura powyżej 10 stopni, zwłaszcza jak nie wieje.
Basil wybudził mnie o czwartej, wywaliłam go za drzwi… ale sen już nie wrócił. I tak sobie siedzę. W spokoju.
Telefon nie dzwoni. Maile nie przychodzą. Zuzia nie przychodzi co chwila ze swoim „Babciu…?”.
To prawie jak być w podróży, gdy jest się „nigdzie”. Człowiek jest, ale wyłączony ze świata, ze spraw wszelakich.
Tosia chrapie za plecami. Basil zwinięty w kłębek śpi na krześle obok.
A deszcz w parapet „puk, puk, puk”.

Jeszcze przez chwilę… Trwaj chwilo.
O siódmej wstanie zaspana Zuzanka i przyjdzie się przytulić. A potem zwykła galopka codzienno-weekendowa. EDIT: już wstała.
Czas mi ucieka, dzień po dniu odhaczam zadania, a spraw na liście przybywa szybciej niż znikają.
Nadal nie rozgryzłam funkcji samochodu. Ba! Nadal nie miałam czasu zająć się świecącą kontrolką od ciśnienia w kołach.
Nie mam czasu na czytanie, filmy oglądam tylko jakieś odmóżdżające, bo po całych dniach na wysokich obrotach nie mam siły na nic innego.
Ostatni sezon Frankie i Grace nudził mnie przez większość odcinków.
Miałam wrażenie, że twórcom skończyły się pomysły i powtarzają te same znane gagi…
Próbowałam czytać Marqueza „Miłość w czasach zarazy” ale nie mam do tego głowy, piękna proza, ale to trzeba smakować język a ja gonię za kolejną opowieścią, która zaspokoi mój głód bajek.
I tak się toczy…
Gdzie te czasy gdy sobie odpalałam YT żeby poszukać jednej piosenki, a kończyłam po dwóch godzinach w jakich czeluściach youtuba, słuchając coraz dziwniejszych „wykopalisk”…

Wreszcie zaczęło padać. Ale i niestety wiać. Od dwóch czy trzech dni pogoda jest stabilnie zmienna czyli: świeci słońce, za chwilę niebo zaciąga się chmurami i zaczyna padać a nawet lać, a po półgodzinie znowu słońce i suche ulice, bo wiatr suszy natychmiast. I nawet nie jest zimno (aż tak).
W taką pogodę chodzenie z Tośką na spacer bywa problematyczne.
Przychodzi pora, ubieramy się, schodzimy… a tu pada.
No nic, idziemy. Idziemy. Tośka ciągnie mnie w sobie wiadomym kierunku, a ja wreszcie załapałam, że chodzi o to by iść jak najbliżej ścian budynku. Bo zawsze wystaje kawałek dachu i przy samej ścianie pada mniej. No i ściana pewnie oddaje odrobinę ciepła.
No ale przychodzi moment gdy ściana się kończy. I wtedy Tosia zamiera. Stoi jak wryta i ani drgnie.
– Tosia, idziemy – mówię.
A ta nic.
– Chcesz iść tam? – pokazuję kierunek palcem i robię dwa kroki
Tosia ani drgnie. Patrzy we mnie intensywnie.
– To może tam? – idę w bok. Nic.
– A tam? – odwracam się w stronę tosinego ogona. Tylko prychnięcie.
Ona naprawdę prycha w odpowiednich momentach!
– To co chcesz? – pytam. Milczy. Patrzy na mnie. Potem na niebo. I na mnie.
– Chcesz do domu?
Wzdycha. Znowu patrzy na mnie. I na niebo.
Wyłącz to.
– No pada, nic nie poradzę. Jak nie chcesz, to idziemy domu.
Chcę na spacerek. Wstaje.
– No to idziemy.
Ale pada. Wyłącz to pójdę. Patrzy na mnie i na niebo. Siada.
I tak się targujemy przez kilka minut.
Tosia się nauczyła, że mamusia jest wszechmocna, choć czasem lekko przygłupia i prostych rzeczy nie pojmuje. Na przykład tego, że stado ma być w komplecie, a najmniejszych w stadzie, nawet jeśli nie lubiane, trzeba pilnować. I o nie dbać.
Skoro mamusia potrafi wyłączyć wiatr i gorąco lub zimno, to deszcz też, nie? Że co? Że tylko w domu? Tosia prycha tylko na takie argumenty. Chcieć, to móc. Ot co.
Jakiś czas temu, siedziałam sobie w fotelu w sypialni i oglądałam coś. W ręku druty. Pora wieczorna.
Na łóżku, pleckami do siebie spały Tosia i Basil. Tosia chrapała jak trąba jerychońska. Basil się rozlewał, jak to tylko koty potrafią, aż wreszcie ułożył się w pozie wojownika: na grzbiecie, z szeroko rozstawionymi łapami. I tak sobie spał.
Zainteresowało mnie podejrzane mlaskanie i zerknęłam zza ekranu komputera.
Tośka wylizywała Basila. A ten się rozwalał jeszcze mocniej i tylko pomrukiwał.
Nie wierzyłam własnym oczom. Zatrzymałam film, zdjęłam okulary, przesunęłam się lekko.
Tośka znieruchomiała. Zerknęła w moją stronę i zobaczyła, że się przyglądam. Odwróciła głowę i zaczęła się przyglądać ścianie. Po sekundzie znowu łyp oczkiem na mnie.
Acha, nadal się gapi… i dalej kontemplować ścianę.
Znaczy przyłapałam na czymś tajemnym. Zjeść go raczej nie usiłowała, bo pomruki jakie z siebie wydawał świadczyły o tym, że mu się podoba.
Chwilę później Basil uciekał, a ta go goniła.
Już sama nie wiem czy jak Tośka goni za Basilem to to jest „berek!” czy bardziej „nu pogadi!”.
Wczoraj obiecałam sobie leniwy dzień, znaczy żadnej pracy umysłowej, a więcej czasu dla domu. Zrobiłam zakupy, połaziłam po kilku sklepach. Byłam też u weterynarza z Tośką bo znowu ma infekcję w uszach.
I spałam. Spałam przed weterynarzem, spałam po. A i tak o 21 byłam nieprzytomna.
Przez to siedzenie na tyłku chyba mi cukier wariuje… albo brak witamin…
Obiecałam sobie, że poruszam się więcej w ciągu najbliższego miesiąca, pobiorę jakieś suplementy, ale jak się śpiączka będzie otrzymywać, trzeba będzie iść do lekarza.

Maj się rozmaił. Wszystko kwitnie, ba! magnolie zdążyły poprzekwitać nawet, a ja nie miałam czasu się tym nacieszyć.
Zaiwaniam jak jak mały samochodzik, ledwie wyrabiając na zakrętach.
W tym szaleństwie poleciałam do/z Polski. Byłam jedną noc i prawie cały dzień.
Matko, jak w Polsce jest dużo zieleni! Wszędzie! Na każdym kroku jest drzewko, zagajniczek, dzika łąka, skwerek. Polska tonie w zieleni! Wciąż, na szczęście, i pomimo patodeweloperki. Wiele urzędów ma na swojej posesji jakieś trawniki, które z braku kasy koszone są rzadko. To jest naprawdę szczęście.
W Szwecji trwa coraz większa betonoza z asfaltozą. Ubezpieczalnie nakazują pozbyć się zieleni z bezpośredniej bliskości z budynkami, bo trawnik przy ścianie, albo drzewo, generują wilgoć. A wilgoć szkodliwa jest, nie?
A Szwedzi zamiast się odgórnie rozprawić z ubezpieczycielami, pokornie się poddają. Wszystkim rządzi kasa, która steruje politykami, niestety. Wybieramy ich, że niby są naszymi reprezentantami, a guzik. Oni wszyscy grają pod dyktando tych, co mają kasę.

Ponadto odkryłam, że w Polsce ludzie zaczęli być milsi. A panie urzędniczki to nawet bywają serdeczne! Ludzie się jakby częściej do siebie uśmiechają.
Misia, która teraz mieszka w Krakowie, mówi to samo.
Ale prócz pozytywów odkryłam też inflację po polsku. Kupiłam żakiet, który wg moich obliczeń miał kosztować jakieś 250koron. Ale po wybraniu gotówki z bankomatu (małe sklepiki unikają płatności kartą jak ognia) okazało się, że nie dość że bankomat zastosował bandycki przelicznik, to jeszcze wziął 20PLN prowizji za wybranie z konta 150PLN. Oczom nie wierzyłam 150PLN=491SEK!
Ponad 3 korony za 1 złoty? Tyle nie było nigdy, nawet 14lat temu.
Potem w centrum handlowym poszłam na pierogi. Cena zwaliła z nóg: 27PLN za 10szt. A pani w dodatku odmówiła przyjęcia zapłaty kartą i odesłała mnie do bankomatu.
Nauczona doświadczeniem stwierdziłam, że w takim razie to ja podziękuję raczej za pierogi. I zaczęłam odchodzić. No to wtedy pani zawołała, że no dobra, szef powiedział, żeby spróbować z kartą, ale czytnik się wiesza i …
Dziwne, że w Polsce wszędzie się czytniki wieszają.
Z drugiej strony, przy tym Nowym Wale ludzie jakoś muszą wyjść na swoje, więc nie ma dziwne.
Z trzeciej: sami wybrali, nadal popierają, to mają.
Z czwartej: i nareszcie znowu można być na bakier z władzą, czyli komuna wróciła. Nareszcie!
Połaziłam po Wrzeszczu, szukałam jakiejś przytulnej kawiarni gdzie można wypić normalną kawę i zjeść normalnego ptysia. Ale nie. Kawiarnie są tylko w centrach handlowych. Głośnych strasznie.
Blikle w Bałtyckiej okazał się tańszy od Starbucksa. Tarta cytrynowa była dobra, choć słodka okrutnie.
Chciałam nawet iść do kina, bo czasu miałam sporo, ale nic ciekawego w repertuarze nie było.
W efekcie pojechałam na lotnisko jakieś 4 godziny przed odlotem, a że miałam ciekawą książkę, to czas zleciał nie wiem kiedy.
Tradycyjnie ostatnie 30minut lotu walczyłam z zatykającymi się uszami i zawrotami głowy. Goteborg ma jakieś specyficzne ułożenie, że zawsze źle się czuję, a samolot ląduje jak na kartoflisku.
Lotów mam po kokardkę na najbliższych parę miesięcy. Dowód odebrałam, bilet na prom na sierpień kupiony.
Teraz gonię z raportami VAT do 12 maja, czyli do jutra. Już niewiele mi zostało. Potem będzie nieco spokojniej, ale muszę zrobić zamknięcia roku w dwóch firmach. Boję się tego, bo właściciele firm mi w tym nie pomogą, bo są słabo ogarnięci.

Zuzanka była u mnie kilka dni, teraz jest u taty, a od poniedziałku znowu będzie u mnie.
Kotki i pieski mają się dobrze.
Tosia sypia przytulona do mojego boku. Basil uparcie układa się na mnie.
Na podwórku pachnie. I deszcz wczoraj popadał.

mam te 30 minut nim mi się jedzenie zrobi, to skrobnę, bo mnie Salmiakowa wywołała …

Nie ma mnie, bo pracuję. Jak nie pracuję – to też mnie nie ma, bo śpię, albo jestem tak zmęczona, że nie potrafię nawet rozmawiać.
Ogólnie ostatnie dni to galopka i stres. Jutro ostatni dzień składania deklaracji rocznych, ale nie, nie nie, nie będzie oddechu. Bo do 12 trzeba poskładać deklaracje VAT, na dodatek także u tych co wybrali rozliczenia kwartalne.
A we czwartek, po południu lecę do Polski po odbiór dowodu osobistego. W piątek wieczorem wracam. Będę miała raptem pół dnia, ale może choć jakieś pierogi zjem, choć tyle mojego?

Ogólnie jestem zmęczona. A z tyłu głowy wciąż mam panikę w kwestii kredytu na samochód. Bo co ja zrobię jak nie zarobię?
Ale jak zatankowałam wczoraj za 400kr, a strzałka pokazała prawie pełny zbiornik paliwa to było miło… Wprawdzie zaraz potem samochód mi powiedział, że za tę sumę możemy pojechać tylko do Goteborga i z powrotem, a nie na koniec świata, ale co tam.

Poza tym jestem zmęczona głupimi ludźmi. I choć im współczuję, bo bycie głupim to naprawdę ciężki kawałek chleba, to z ulgą ich pożegnam. Już niedługo.
Ot paniusia… Nie rozumie systemu podatkowego, więc kwituje „ale to głupie”. Boże dlaczego mój autyzm (czy co tam mam) w tym wypadku nie jest na tyle silny bym mogła odpowiedzieć „sama jesteś głupia”. Choć raz by był z tego pożytek.

Tośkę muszę wziąć do weterynarz, bo wciąż ma brzydkie futro i naprawdę nie wiem co z tym fantem zrobić. A nie mam kiedy.

Helena dzwoni z pytaniami w sprawie księgowości, bo za moją namową zdecydowała się podjąć zamknięcia roku w jednej małej firmie.
Dzwoni, pyta, ja odpowiadam a ona potem mówi, że jestem duktig.
Czyli dobra, zdolna, mądra…

Do Sary, co mi pomaga z zamykaniem roku w spółkach prawnych, napisałam maila z wyjaśnieniem, dlaczego czasem robię takie durnoty.
Żeby nie myślała, że jestem niedokładna albo niedbała. (Czasem jestem)
I jak pisałam olśniło mnie, że kurde, ja naprawdę jestem DUKTIG bo się sama nauczyłam tak dużo. W obcym języku w dodatku.
Ale niestety wraz z wiedzą przychodzi też świadomość błędów zrobionych na początku… I to sprawia, że nie mogę tak się zupełnie pogrążyć w samozadowoleniu.

Poza tym pogoda jest durnowata. Jest zimno, wieje ze wschodu i z północy, a wtedy jest naprawdę przenikliwie zimno, więc rano chadzam z Tośką w zimowej kurtce i czapce na głowie. Ale raz na jakiś czas wiatr zamiera i wtedy robi się lato. Ot, szwedzka wiosna.

Dobra, to idę zobaczyć tę babkę. A wy weźcie, napiszcie co u was.
Acha. Czytam was. Nieregularnie, z doskoku, ale nie komentuję bo nie mam siły na sklecenie czegoś rozsądnego.