A dziś rano, na spacerze spotkałyśmy Molly i jej człowieka.
Molly jest młodą, rozbrykaną dziewczynką (strasznie nie lubię słowa suka). Wielkością dorównuje Tosi, ale jest smuklejsza. Ma jedwabiste, płowo-złote futro falujące przy każdym ruchu. Jest mieszańcem golden retrivera i jeszcze jakiejś rasy. Jest piękna. I strasznie spragniona towarzystwa.
Na widok Tosi znieruchomiała. Tosia oczywiście też.
Upewniłam się co imienia, pan się lekko zdziwił, że pamiętam. Sama się zdziwiłam.
Pieski podeszły (Molly podprowadziła człowieka) wachlujac ogonkami. Poluzowałam smycz. Stanęły do siebie bokiem mordka-do-zadka. Poniuchały. Mordka-do-mordki. Poniuchały. Zaczęły się kręcić w kółeczko. Molly przysiadła na przednich łapkach. Odskoczyła.
Tosia tylko stała i wchlowała ogonem.
Nie umiem opisać jej wyglądu, ale widziałam (czułam?), że jest rozluźniona, nastawiona przyjacielsko, chętna do kontaktu.
Gdyby to było inne miejsce namawiłabym pana do odpięcia smyczy. Ale to centrum miasta, więc niestety po kilku minutach musieliśmy pójść każde w swoją stronę.
Więc żeby nie było, że z Tośki wredna suka i rzuca się z zębami do każdej dziewczyny. Tosia nie jest agresywna, ale wleźć sobie na głowę nie da.

A ja umieram na migrenę.
Wieje, jest wilgotno i dość ciepło.

Wczoraj posadziłam żółte i jasnofioletowe bratki. Na balkonie i w domu. I teraz wyglądam na balkon czekam kiedy odżyją.

Acha.
W weekend przejechałam około 300km, jakieś 150 na drodze szybkiego ruchu, a pozostałe 150 na dość wąskiej i krętej ale ruchliwej drodze. Jakieś 50km w deszczu. Z czego 50km zupełnie sama.
I powiem wam: jazda bez osoby towarzyszącej to zupełnie inna bajka.
Ja naprawdę doceniam chęci mojego męża, ale jazda z nim to koszmar.
Widzi i wytyka każdy błąd i STRASZY! To znaczy on uważa, że mi uświadamia ryzyko, ale w efekcie jest tak, że czuję się coraz bardziej niepewnie, coraz bardziej spięta, coraz bardziej przerażona, a wtedy mózg mi zwalnia albo w ogóle się wyłącza i zaczyna się robić coraz bardziej nieciekawie.
Wiedziałam, że muszę się przejechać za miastem SAMA, żeby nabrać pewności siebie. Pojechałam więc wczoraj do Litwinów – tak 25km w jedną stronę.
W tamtą stronę byłam z każdym kilometrem coraz bardziej przerażona, miałam wrażenie, że mi samochód tańczy po drodze, na każdej mijance bezwiednie uciekałam w prawo, a droga wąska a pobocze miękkie…
Gdy dojechałam do Litwinów ręce mi skakały.
Posiedziałam. Wypiłam herbatkę. Pogadałam.
Ruszyłam w drogę.
Było jakoś mniej strasznie. Droga była jakaś krótsza. I ominęłam maszynę sprzątającą, która łaskawie zatrzymała się w jakimś szerszym nieco miejscu… Co było robić? Kierunkowskaz, gaz i naprzód. Widać było daleko, że droga pusta. Ale ta maszyna z prawej była straszna…a potem jeszcze z tyłu nie wiadomo gdzie się podziała i czy ja już mogę na mój pas?
No, jakby mi ktoś zaraz po tym manewrze kazał wysiąść to bym nie dała rady, bo kolana miałam miękkie. Ale chwilę potem poczułam, że jakiś kawałek stresu ze mnie zszedł. Uświadomiłam sobie, że tańczące auto może mieć związek ze złym ustawieniem fotela.
Pamiętam jak na którejś lekcji Erik pokazał mi regulację fotela i kierownicy. Usiadłam wyżej, za to fotel odsunęłam nieco dalej, kierownicę opuściłam niżej. I Golf przestał mi tańczyć na drodze.
Wysokość fotela i kierownicę w Astrze już sobie dopasowałam, ale odległość może być za mała. Już na parkingu, pod domem, cofnęłam lekko siedzenie i odchyliłam oparcie.
Zobaczymy wieczorem…
…no to zasłużyłam sobie na tę migrenę tymi kilometrami, co nie?