Kiedy tak wieje i leje Tosia wyraźnie źle się czuje. Nie cieszy się tak żywiołowo na hasło „spacerek” a potem idzie powoli, łapa za łapą, przystaje, namyśla się co chwila nim ruszy dalej.
Wczoraj było słońce i słaby wiatr i pies się znarowił: albo znowu szła szybciej niż ja albo zatrzymywała się gwałtownie a ja, na drugim końcu smyczy, zagapiona na słońce, notowałam to dopiero jak poczułam szarpnięcie.
Poza tym pies uwielbia ludzi w tych jaskrawych ubraniach roboczych. Od zawsze. Pamiętam, taką młodą raz odpięłam ze smyczy na placu zabaw w parku. Plac zabaw częściowo ogrodzony, częściowo obsadzony żywopłotem, wydawało mi się to bezpieczne. A ta wariatka dostrzegła daleko jakiegoś pana w owym ubranku. Widziałam jak nieruchomieje, widziałam jak się w niego wpatruje, ale nie zdążyłam dojść i załapać. Wystrzeliła jak z procy i jak po sznurku pognała do pana. Dopadła go szczęśliwa, w podskokach usiłowała dać mu buziaczka, a słusznych rozmiarów już wtedy była, choć każdy kto choć trochę miał do czynienia z psami od razu rozpoznawał w niej szczeniaka.
Pan na szczęście był domyślny i miły, przytrzymał wariatkę, śmiejąc się z niespodziewanych psich awansów.
I tak jej zostało. Widok jaskrawego ubranka coś budzi w moim psie i zawsze jest to uparte „chodź tam””chcę tam”. Mijając takiego człowieka wdzięczy się okropnie. A nierzadko jest tak, że widząc ludzi coś robiących na ulicy, zapiera się łapami i ciągnie do nich.
Zgaduję, że tam gdzie się urodziła ktoś chodził w takim ubraniu, musiał ją głaskać i dlatego tak lgnie. Bo z jednej strony urodziła się w cudownym miejscu – na ogromnej posesji, pełnej różnych zwierząt i ptactwa. A z drugiej – chyba mało miała do czynienia bezpośrednio z człowiekiem, bo dzika była okropnie. A berny to psy które potrzebują człowieka w bliskim, stałym kontakcie. To nie jest pies do trzymania tylko na podwórku i w kojcu. One potrzebują człowieka fizycznie – ciało do ciała, że się tak wyrażę z braku innych słów.
Teraz Tosi kontaktu z „ludziem” nie brakuje, ale czym skorupka za młodu i tak dalej.
Inna rzecz, że ten pies jest tak nastawiony na człowieka, że idąc ulicą wyłapuje kto patrzy na nią życzliwie i się do tego kogoś wdzięczy i chce witać. Ja sama czasem nie widzę objawów zainteresowania, a ona wie i sama ciągnie, ale z drugiej strony jak się ktoś ZA BARDZO przytula to odskakuje. Bo co innego zebrać hołdy, a co innego dać się np. objąć.
Jest taki pan, czasem go mijamy. Ja go nie rozpoznaję – on rozpoznaje Tosię. Zagaduje nas czasem.
– Ty jesteś z Polski tak? I to czasem twój syn chodzi z psem? Piękny pies. Miałam takie dwa kiedyś. Piękna rasa…
Ostatnim razem zaprosiłam do witania się z Tosią za każdym razem jak ma na to chęć.
Starsi ludzie bardzo często nas zaczepiają i często chcą się przywitać. Od tego zaczyna się rozmowa i wspominki ich własnych psów. Widać jak tęsknią za własnym psem, ale siły nie te, domy opieki też nie zawsze zezwalają na trzymanie zwierząt – czego zupełnie nie rozumiem. W Szwecji, póki taki starszy człowiek mentalnie jest sprawny, żyje we własnym mieszkaniu choć w specjalnym budynku. Albo i w normalnym mieszkaniu, na terenie miasta z dochodzącą raz-dwa razy dziennie pomocą. Nie rozumiem dlaczego tacy ludzie nie mogą mieć swoich zwierząt.
Chyba to jest najgorsze w starości: że po prostu po kolei wszystko tracisz, mniej lub bardziej dobrowolnie rezygnujesz ze wszystkiego co dotąd stanowiło sens twego życia. Na koniec zostaje ci już tylko łóżko i nawet kapcie są zbędne.
Starość jest okropna. A jednak … każdy z nas ma nadzieję, że jej dożyje.