Wyszłyśmy na nasz poranny spacer. Tuż za domem, Tośka złapała coś w pysk. Coś, czego nie zauważyłam, w związku z czym nie zdążyłam warknąć „fuj!”. A skoro nie było „fuj” znaczy jest „mniam”. Złapała. Zacisnęła szczęki. Ciasteczko odsunęła nosem. Nie była to chusteczka higieniczna, którą mogłaby zeżreć, więc machnęłam ręką. Wiem, że im bardziej jej coś z paszczy wydzieram tym bardziej ona to w tej paszczy trzyma. A tak, po kilku krokach wypluje, bo będzie jej to przeszkadzało węszyć. Tak, jak robi to z dziecinnymi smoczkami.
Poszłyśmy. Tośka rwała przodem w jakimś przyspieszonym tempie, nie zatrzymując się na poniuchanie. Paszcza była konsekwentnie zamknięta, co oznaczało, że zdobycz nadal tam jest. Trasę, która zwykle zajmuje nam jakieś 10-15 minut pokonałyśmy w pięć. Dla mnie fajnie, bo ja lubię chodzić dość szybko . Dreptanie nóżka za nóżką męczy mnie okrutnie.
Minęłyśmy most, skręciły w stronę drugiego. Parę metrów dalej był placek rozkopanej jesienią ziemi i tam pociągnęła mnie Tośka. Wykopała dołek, wrzuciła to, co trzymała w pysku, a co okazało się małym kłębkiem sznurka. Zakopała dołek nosem. Odeszła kawałek, powęszyła, wróciła, dosypała ziemi, ruszyła do przodu. Obejrzała się na mnie. Obejrzała się znowu. Noż kurde! To bydlę mnie poganiało!
Wieczorem, w zasadzie po południu, ale o 17 jest u nas jeszcze czarna noc, więc wieczorem, Janki wziął psa na spacer. Kiedy wrócili i pies wpadł do mnie się przywitać natychmiast zauważyłam, że coś „upolowała” bo paszcza była mocno zamknięta.
Dałam wody, dałam kulek, Janki dwoma palcami podniósł z podłogi…kłębek sznurka.
– Byłeś za mostem? – domyśliłam się. Potwierdził.
– Kopała tam, gdzie ta ziemie świeża, tak prawie na przeciw kościoła? – Znowu potwierdził. I dodał, że sama go tam pociągnęła jakby się paliło.
Sznurek wylądował w koszu.
Nazajutrz rano poszłyśmy na spacer w innym kierunku. Bo ja nie znoszę chodzić ciągle tą samą drogą.
Ale Janki uwielbia rutynę, te same szlaki, takie same kolejności zdarzeń. Dlatego wieczorem poszedł znów „dookoła rzeki”. Z psem naturalnie.
Wrócili. I opowiedział mi.
Tośka ciągnęła jak wariatka w stronę rozkopanego placka ziemi. Gdy tam dotarła zaczęła kopać tam, gdzie był dołek. Nie znalazłszy nic zaczęła węszyć dookoła, coraz bardziej zdegustowana, coraz bardziej niespokojna i zawiedziona. Na koniec uwaliła się na tym placku całą swoją postawą demonstrując zniechęcenia i ogólną naganę: „co za złodzieje! podiwanili mi skarb!bandyci!”.
Nie, proszę mnie nie pytać dlaczego jednego dnia pamiętała,że go tam zakopała, a drugiego już nie pamiętała, że go stamtąd zabrała.